Omdat het steeds dieper doordringt, de gedachte, de wetenschap. Zo diep dat het de bloedbanen vult. Je bent weg, gek mannetje, met je woordkunsten, met je liefdesverklaringen, je maaksels, met je mise-en-plassen en je eeuwige frustraties.
Kom je nog een keer, schuif je aan met je waggel, vertel je nog eens over de laatste levende kanonskogel – die van dat visrestaurant ‘waar alleen de graat gratis is’? Vertel je nog eens hoe je verliefd werd, hoe je dapper was, hoe je verloor en hoe je terugkwam? Ik mag nog een borrel, dat is jouw tekst, en ik zal mijn best doen niet die afkeurende wenkbrauw te lichten, ik zal genieten van het moment, omdat ik het moment gemist heb.
Je was al weg.
