In de droom had je bedacht dat het goed was om een blok te bevestigen aan het stuur van het bootje waarin we zaten. Gewoon, om te kijken waar we uit zouden komen. Ik twijfelde aan het idee, maar kon er niet heel lang over nadenken: binnen een minuut liep de motor vast en bleven we almaar rondjes draaien in water dat steeds meer op roodbruine soep begon te lijken. De steiger was vlakbij, aan mij om te proberen er een voet op te krijgen. Ik was bang, jij bleef zo rustig.
In het leven verloren jullie haar terwijl ze tussen jullie in zat. Ze ging steeds minder vaak ademen, zei je, en op het laatst klopte haar hartje nog even maar toen hield ook dat op. Het was goed, ze was oud, ze was ziek, het was duidelijk dat het goed was zo. Wat blijft is de verwondering en het vasthouden aan dat wonder: dat jullie daar allebei waren.