Je armen, je vingers die steeds schuiven over het tafelblad, als je verhalen dat nodig hebben – er zijn zoveel verhalen, en alle verhalen hebben dat nodig, ze wijzen, ze duiden, ze verhullen de onrust in je armen.
Het harnas draag je te lang, er zit een rits op de rug zeg je me, ik laat m nog wel eens zien, en we weten allebei dat ik m moet vinden, dat je weet dat ik m zal zoeken maar dat je m nooit, nooit, nooit van je leven zal prijsgeven.
Het zal je, immers, blootgeven. Er zit een sidderaal in je verborgen, eentje die een stad van licht kan voorzien, als ie maar. Je zal in stukjes uiteenvallen, wat overblijft is als de fluoriserende algen op een stilgevallen zee.