Het is vierkant om me heen. Jij kijkt naar binnen, dat voel ik wel, maar verder is het plexiglas waar je moeite voor moet doen. Binnen is het warm en comfortabel, al stoot ik me iets te vaak aan de hoeken die steeds wat eerder komen dan verwacht.
En ook: het rolt niet lekker. Mijn schouders zet ik tegen de wanden, echt wel, er gebeurt nog steeds niet al te veel en ik wijt het aan de windstilheid hierbinnen. Aan jou ligt het niet.
Je bent hoekloos, omdat je nog niet weet waar je ze vandaan haalt. Of omdat je altijd rond zult blijven, ovaal liever, vooral je ogen. Vandaag liepen we naar een park om te kijken of de bomen er nog waren, het waren mijn gedachten die eraan twijfelden. Jou maakt het niet uit, bomen of geen bomen, als het maar ruist daarboven.