Leven in concentrische cirkels die op afroep uitdijen dan wel inkrimpen. We stampen er in met onze regenlaarzen, we fietsen er om heen om de sokken droog te houden. Hoe het moet: de armen strekken, in, uit, en lang, met de voeten als een krukje – zo zei de zwemlerares die mijn moeder was dat vroeger.
In mijn droom lag die zwemlerares op de intensive care, en de slagen die ik maakte waren net te kort om door de klapdeuren te komen.
De uitvinding is deze: het membraan om ons heen is elastisch. Het zit daar niet om ons te verstikken, het zit daar om ons de gelegenheid te bieden meer meters lucht te krijgen, als we willen. Het hoeft niet kapot, he. Het kan groter – als we dat willen.
In, uit, lang, lang. De voeten als een krukje.