Ze loopt met ingehouden enthousiasme, zoals altijd. Vandaag heeft ze haar man naar het ziekenhuis gebracht, wat ze ziet is dat het maar goed is dat hij nu gevallen is en niet vorige week, want toen was het toch wat minder goed uitgekomen. Wat haar beweegt is realisme, liefde, en de onophoudelijke zekerheid dat alles goed komt, ook als het dit keer niet meer goed zou komen.
Ze sliep vannacht voor de eerste keer in misschien 30 jaar alleen in het bed. Toen ik er naast kroop, vanochtend, namen we alles door wat er aan ellende bij alle leeftijdsgenoten speelt. Dat alles bij elkaar opgeteld het helemaal geen slechte score van hem is om pas na 51 jaar huwelijk voor het eerst zorg nodig te hebben, en dat dan na het struikelen over een stofzuigerslang. Ze kan er om lachen. Dus dat doet ze.
En nu wachten we. Op het telefoontje dat natuurlijk gaat zeggen dat het inderdaad wat langer heeft geduurd dan verwacht, de operatie, maar dat ie weer terug op de kamer is en misschien wat versuft maar verder…. dat het telefoontje een andere boodschap kan hebben, en dat dat telefoontje de vorm van een opgeblazen ballon in de maag begint aan te nemen, dat zeggen we niet tegen elkaar.
Omdat het goed komt, ook nadat het niet meer goed kwam.