Omdat ik uit wil blinken, slaap ik elke zondag en maandag in een bedstee. De oude herder springt erbij, tussen ons in past nog net een beetje zuurstof. Nergens daal ik zo diep af in dromen als onder dat donkerbruine eikenhout. In de nacht kan ik vervolgens alles.
Maar daar wil ik het niet over hebben. Ik wil schrijven over jou, nu jij er nog bent. Want het zijn tijden waarin iedereen zo maar kan verdwijnen, zoveel is me wel duidelijk. En er blijft meer over dan wat gruis. Er blijft een leven achter, dat ik zo graag wat langer met je geleefd had. En er blijven leventjes over die helemaal niet zonder jou geleefd kunnen. Nog elke dag denk ik dat dit een van je scenario’s moet zijn, dat ik kan kiezen of ik wel of geen kaartjes kopen kan voor het eindspel. Nu blijkt dat ik een rol heb, en de tekst zelf zal moeten schrijven, wacht ik geduldig op aanwijzingen vanuit de regie.
(Is er iemand die het stokje van je overneemt, als jij het niet meer weet?)