Hoewel het even leek alsof ik je voor eeuwig achter tralies probeerde te krijgen, iets waar we het alleen nog in scenario-vorm over mogen hebben, is de werkelijkheid deze: ik mis je. Ik had bedacht dat ik allerlei metaforen zou gaan bedenken, mooie beelden van eenzame slakjes met een slijmspoor of een spin met een gat in zijn oersterke web, die uiteindelijk weer uit zouden komen op – ik mis je. Je bent een deel van me geworden, voor het eerst voel ik hoeveel kleur je brengt en hoe twee meer kunnen zien dan eentje in zijn eentje.
Dus terwijl jij kolibries aan het spotten bent in groen en in blauw, ga ik terug naar een basis van nu bijna drie jaar geleden. Af en toe log je in, omdat zelfs met een oceaan of wat tussen ons in je nog voelt wanneer ik wanhoop, of dwaal, of huil. Dan vraag je of ik ok ben, en daarna moet ik vijftien minuten bijkomen van verbazingsgeluk om te kunnen antwoorden ja, ik ben ok, maar waar ben jij?
Je bent daar, herinneringen aan het belichten. Ik weet zeker dat je er met alle nieuwe die je de afgelopen jaren maakte op een heel andere manier naar zal gaan kijken. Maar soms zal het hetzelfde zijn. Omdat nog niet elke cel vervangen is, en pijn vaak langer blijft hangen dan je lief is.