Waar het gaat om verlaten, zal er altijd eentje de eerste moeten zijn, nietwaar. Het denken eraan is zowel inductie als deductie, hoor ik je zeggen, en ik stribbel tegen maar weet ook wel dat het waar is.
Dus lopen we tegen de horizon van wat we kunnen aan en sturen we elkaar afgezaagde zonsondergangen alsof het wat toevoegt. Intussen ben ik al verlaten, in elk geval door iets wezenlijks, en wacht ik af, omdat dat is wat het lijkt als je vaart op signalen.
De signalen liegen er niet om. Ze tonen afbraak, verval, en aan de andere zijde zenden ze warmte tot in de vezels. Ik stapel ze tot ik zelf de volgorde weer begrijp, en begin dan meestal weer opnieuw.