In Parijs dansen de mensen op straat. En zo beheerst. Dat zeiden we tegen elkaar, terwijl we waadden in het avondlicht van een lege Amsterdamse binnenstad. We waren de enigen die het zagen, misschien had de rest van de mensheid op z’n telefoon gezien dat het zou gaan regenen, was er een feest waar iedereen voor was uitgenodigd behalve wij, al leek het eerder alsof dit het feest wás, deze stille straten, die lucht, de geur van een lente die nog niet echt wilde.
Dat wij hier mogen wonen. Met het fluisterstemmetje erachteraan: voor zolang het duurt, zolang het duurt. Veel ruimte geven we elkaar niet, immers, het is ons eigen geworden rechtdoor te lopen en de ellebogen lichtjes naar buiten te duwen – we zijn vergeten hoe lichamen een geheel kunnen vormen juist door de dans te accepteren, juist van elkaar, op het plein, en op de straten van Parijs.