ik heb het tegen jou. Je wacht al zo lang. Inmiddels ben je weer wat verder verhard, volledig geplastificeerd zelfs als het tegenzit. Het goede nieuws is: het zit niet tegen. Het zit ons mee. Het leven lacht ons toe, durf ik met jou te stellen, maar ik roep het zonder tijd te verliezen want morgen kan het zomaar weer grijs zijn en vandaag zijn er nog premature krokussen die zeker weten dat ze het gaan redden.
De nabije toekomst is als een transparante, langwerpige tent, het licht komt van alle kanten en het duurt net lang genoeg tot je bij de rits kan. Ik stel me voor dat ik ‘m mag openen, tandje voor tandje, en zo bij iedere extra centimeter een nieuwe mogelijkheid binnenlaat. Tot ik kan staan, naar buiten stap, en zeker ben dat ik niet omvergeblazen wordt door mijn eigen twijfel. Daar wil ik zijn.
Om iets nieuws te beginnen, moet er soms afscheid genomen van wat was. Ga je mee?