Auteur: corine

Heel vroeger las ik alle boeken van Evert Hartman en Thea Beckman. Blind. Ik vond alles even mooi en kon niet wachten tot de volgende uitkwam. Lang miste ik dat gevoel, van een schrijver die zo exclusief voelt dat je het gevoel hebt de enige lezer te zijn. Maar sinds een jaar of tien is… Lees verder Heilbot op de maan

Als je maar weet dat ik het niet, nooit zo zal doen,hij zei het op je derde sterfdag en hij was feller dan ik van hem gewend ben. We zijn nog steeds niet zeker van je verdwijnen, dat is wat hij bedoelt.We waren er niet bij, hebben te weinig woorden gedeeld, en moeten maargeloven dat… Lees verder Niet zo

Omdat je, als je opgetild wordt, wat sneller in de lucht bent. Daarom zijn de laatste weken wat lichter gevallen, niet langer overschaduwd door de rand die het onvermogen aanbracht, gefreesd met verdriet. Het is lucht, waar men zich mee opblaast, en evengoed is het lucht waarin gevlogen wordt. Ja toch. Je tekende me een… Lees verder Lucht

De lijnen van het land misleiden, ook na twee dagen nog.  Ze voelt zich een bezoeker, alsof ze gereserveerd hebben om deze dagen de exclusieve toegang te krijgen tot oud land, voorheen-het-eiland. Het is nog steeds een eiland, natuurlijk, dus blijven ze zoeken naar de lijnen rondom en vinden ze terug in de gezichten van… Lees verder Hier is tenminste ruimte

Omdat het steeds dieper doordringt, de gedachte, de wetenschap. Zo diep dat het de bloedbanen vult. Je bent weg, gek mannetje, met je woordkunsten, met je liefdesverklaringen, je maaksels, met je mise-en-plassen en je eeuwige frustraties. Kom je nog een keer, schuif je aan met je waggel, vertel je nog eens over de laatste levende… Lees verder Het mannetje