Categorie: Niet gecategoriseerd

Het is fictie, dat om te beginnen. Het is altijd fictie geweest. Je kunt iemand die doet alsof hij slaapt moeilijk wakker maken, zeggen ze. Zo kun je iemand die zegt dat het prima gaat, maar die steeds opnieuw laat zien dat ie boos, vertwijfeld, verdrietig of moe is, zo iemand kun je niet vasthouden… Lees verder Verlaat verlaten

De zinnen vliegen je om de oren, jammer dat ze geen geluid maken en in een badje vallen, en dan nog precies in de regenplassen die zich vormen om je voeten. De zinnen bestaan uit bevelen, smeekbeden, vragen, nonchalante zigzagjes naar het hart, ze blijven hangen in mijn eigen hoofd en vormen een wolk van… Lees verder Sloot

‘Sluit met een dekentje door de regen rennen niet uit.’ Ik sluit dat niet uit, jochie, ik sluit dat helemaal niet uit. Als we bewegingen uit gaan sluiten, staan we vooraan de afsluitdijk met niets dan zwemvliezen om er-om-heen te reizen.

Ik mediteer, voor het eerst in mijn leven langer dan vijf minuten – en dat elke dag opnieuw. Met mijn ogen gesloten probeer ik te luisteren, echt te luisteren, naar een man die het blijkbaar zeker weet. En waar het begon in mijn darmen, die wel raad bleken te weten met zoveel rust, eindigt het… Lees verder Adem niet

‘Dat de boom na de inslag niet meer leefde, daar dacht ik toen niet aan.’. De flats rijzen boos en bruin boven het appartementencomplex uit. Liever kijk ik naar het topje van de boom dat zo vreselijk zijn best doet erboven uit te blijven steken. De flats, de boom en ik, we kijken uit op… Lees verder Stilte

In Parijs dansen de mensen op straat. En zo beheerst. Dat zeiden we tegen elkaar, terwijl we waadden in het avondlicht van een lege Amsterdamse binnenstad. We waren de enigen die het zagen, misschien had de rest van de mensheid op z’n telefoon gezien dat het zou gaan regenen, was er een feest waar iedereen… Lees verder En zo beheerst

Dat de tranen in mijn schoenen blijven sijpelen. Dat ik uit mijn ogen kijk alsof de laatste ijsbeer zojuist van de laatste schots schoof. Dat ik mijn voeten niet gebruik om verderop te komen maar liever om niet opgehaald afval over de straat te trappen. Dat is allemaal prima. Dank je, het gaat wel weer.… Lees verder Dank je, het gaat wel weer

De dag bracht ons wat we nodig hadden, van de juiste geur tot een kleur die ik nooit bij haar bedacht. De fases van rouw, ze kennen vreemde volgordes, merkten we op. Het schuldgevoel blijkt een kiezelsteentje dat het liefst door iedereen weg wordt getrapt, het hoort niet in een verhaal waar de liefde maat… Lees verder So/wie/so

Jij bent het contragewicht. Het gebeurt wanneer je knippert met je ogen. Dan is de kans op verlies het grootst. Een wimper, een traan, een leven dat even niet oplette – daar ga je. Je kan niet opvangen wat niet losgelaten wordt, lief contragewicht, de vissen knabbelen aan alles wat drijft. En jij: regisseur in… Lees verder Personae

Ik kijk omhoog. En zie het komen. Duiken heeft geen zin, het komt en blijft komen en neemt wat leven met zich mee. Intussen, in het café, ontmoeten twee vrouwen elkaar, ze vullen het eerste half uur met bevestigen dat ze er zijn, met bespreken welke films ze niet gaan zien en hoe het komt… Lees verder Onderaan de roltrap