Schrift

ik heb het tegen jou. Je wacht al zo lang. Inmiddels ben je weer wat verder verhard, volledig geplastificeerd zelfs als het tegenzit. Het goede nieuws is: het zit niet tegen. Het zit ons mee. Het leven lacht ons toe, durf ik met jou te stellen, maar ik roep… Lees verder Ja hallo,

‘Reiziger, er is geen weg, de weg ontstaat in het gaan’ – Machado. Sommige dingen zijn te vaak gezegd op te veel verschillende manieren om nog echt indruk te kunnen maken – en toch. Ontkennen dat de gedachte er is, de vraag naar de richting, is onzinnig. Gisteren nog:… Lees verder Pijl

Ze zochten een middag, toen een avond, het werd een dag. Een hele nacht was ze weg, en degenen die haar zochten besloten dat ze wel gevlucht moest zijn, of opgegeten, of wat er met je gebeurt als je onvindbaar blijkt of wenst te zijn. Niemand had het idee… Lees verder Stil

Die puzzelstukjes hebben nooit veel kans van slagen zolang ze lukraak naar me toegesmeten worden. Jij pakt ze één voor één op en legt ze voor me neer, kijkt me aan met je lachdroeve ogen en duwt me om, je duwt tot ik precies voldoende tegenwicht bied. Dan laat… Lees verder Puzzel me

Je armen, je vingers die steeds schuiven over het tafelblad, als je verhalen dat nodig hebben – er zijn zoveel verhalen, en alle verhalen hebben dat nodig, ze wijzen, ze duiden, ze verhullen de onrust in je armen. Het harnas draag je te lang, er zit een rits op… Lees verder Ik blijf je zien

is wat ik dacht toen ik je zag, toen ik aan je dacht, toen ik weer aan je dacht, toen ik me voorstelde hoe je loopt, hoe je me aanraakt, hoe je me. Hoe ik je niet nodig heb, hoe ik beter af ben, hoe ik heus wel. Stop.… Lees verder Stop dan,

De beste manier om weg te gaan, is op te staan, de deur te openen, de straat te groeten en niet meer om te kijken. Niet eens een halve draai maken, zeggen ze, hou die blik vooruit, de enige richting is vooruit. Alles klinkt zo logisch. Alles klopt in… Lees verder Weg

Altijd dat idee elders te moeten zijn, de onrust in de kladden, er is geen medicijn geen ander medicijn dan te sterven in de handen van goede ideeën. Ze dromen is soms al genoeg, zeg jij, maar al droom ik de wereld ik kan er niet op lopen, niet… Lees verder Draai

Schreeuwen in een glas, het handmatig kneden van te hard deeg. Een hond in huis halen. Hardlopen met klassiek, hardlopen met AC/DC in je oren. Een kapsel nemen. Benoemen wat je verbloemen wil, zeggen wat je kan. Fluisteren waarin je faalt, en dan hopen, dat iemand je ophaalt. De… Lees verder Nergens

Nooit meer grietepiet ‘De afgelopen dagen, weken hebben Trean, Sjors en ik veel nagedacht en gepraat over het wonderlijke fenomeen Tante Riet. Hoe ze stiekem een enorme rol speelde in ons leven, en hoe we dat voor een groot deel voor lief hebben genomen. Voor lief, omdat ze lief… Lees verder T. Riet

Het is fictie, dat om te beginnen. Het is altijd fictie geweest. Je kunt iemand die doet alsof hij slaapt moeilijk wakker maken, zeggen ze. Zo kun je iemand die zegt dat het prima gaat, maar die steeds opnieuw laat zien dat ie boos, vertwijfeld, verdrietig of moe is,… Lees verder Verlaat verlaten

De zinnen vliegen je om de oren, jammer dat ze geen geluid maken en in een badje vallen, en dan nog precies in de regenplassen die zich vormen om je voeten. De zinnen bestaan uit bevelen, smeekbeden, vragen, nonchalante zigzagjes naar het hart, ze blijven hangen in mijn eigen… Lees verder Sloot

‘Sluit met een dekentje door de regen rennen niet uit.’ Ik sluit dat niet uit, jochie, ik sluit dat helemaal niet uit. Als we bewegingen uit gaan sluiten, staan we vooraan de afsluitdijk met niets dan zwemvliezen om er-om-heen te reizen.

Ik mediteer, voor het eerst in mijn leven langer dan vijf minuten – en dat elke dag opnieuw. Met mijn ogen gesloten probeer ik te luisteren, echt te luisteren, naar een man die het blijkbaar zeker weet. En waar het begon in mijn darmen, die wel raad bleken te… Lees verder Adem niet

‘Dat de boom na de inslag niet meer leefde, daar dacht ik toen niet aan.’. De flats rijzen boos en bruin boven het appartementencomplex uit. Liever kijk ik naar het topje van de boom dat zo vreselijk zijn best doet erboven uit te blijven steken. De flats, de boom… Lees verder Stilte

In Parijs dansen de mensen op straat. En zo beheerst. Dat zeiden we tegen elkaar, terwijl we waadden in het avondlicht van een lege Amsterdamse binnenstad. We waren de enigen die het zagen, misschien had de rest van de mensheid op z’n telefoon gezien dat het zou gaan regenen,… Lees verder En zo beheerst

Dat de tranen in mijn schoenen blijven sijpelen. Dat ik uit mijn ogen kijk alsof de laatste ijsbeer zojuist van de laatste schots schoof. Dat ik mijn voeten niet gebruik om verderop te komen maar liever om niet opgehaald afval over de straat te trappen. Dat is allemaal prima.… Lees verder Dank je, het gaat wel weer

De dag bracht ons wat we nodig hadden, van de juiste geur tot een kleur die ik nooit bij haar bedacht. De fases van rouw, ze kennen vreemde volgordes, merkten we op. Het schuldgevoel blijkt een kiezelsteentje dat het liefst door iedereen weg wordt getrapt, het hoort niet in… Lees verder So/wie/so

Jij bent het contragewicht. Het gebeurt wanneer je knippert met je ogen. Dan is de kans op verlies het grootst. Een wimper, een traan, een leven dat even niet oplette – daar ga je. Je kan niet opvangen wat niet losgelaten wordt, lief contragewicht, de vissen knabbelen aan alles… Lees verder Personae

Ik kijk omhoog. En zie het komen. Duiken heeft geen zin, het komt en blijft komen en neemt wat leven met zich mee. Intussen, in het café, ontmoeten twee vrouwen elkaar, ze vullen het eerste half uur met bevestigen dat ze er zijn, met bespreken welke films ze niet… Lees verder Onderaan de roltrap

Waar het gaat om verlaten, zal er altijd eentje de eerste moeten zijn, nietwaar. Het denken eraan is zowel inductie als deductie, hoor ik je zeggen, en ik stribbel tegen maar weet ook wel dat het waar is. Dus lopen we tegen de horizon van wat we kunnen aan… Lees verder Kantel

De dag begon nog geel, met de bewering dat de zon uiteindelijk óók een handdoek is. Zo kon het dat we zonder ballast naar de kade wandelden, met de tred van de doorgezomerde buurtgast die dagelijks een duik neemt. De dag liep over in een tropisch camping-gevoel, en aan… Lees verder De nacht is een wolf

Hoewel het even leek alsof ik je voor eeuwig achter tralies probeerde te krijgen, iets waar we het alleen nog in scenario-vorm over mogen hebben, is de werkelijkheid deze: ik mis je. Ik had bedacht dat ik allerlei metaforen zou gaan bedenken, mooie beelden van eenzame slakjes met een… Lees verder Missen

Je kijkt naar vogels vanuit een boswachters-hut. Je kijkt naar de mensen die naar de vogels kijken, ze kijken nu ook naar jou, met een ingehouden pas wachten ze op je toestemming terwijl ze uitstralen dat ze zelf wel bepalen wat ze doen hier, op de plaat, op de… Lees verder Een koord

Omdat ik uit wil blinken, slaap ik elke zondag en maandag in een bedstee. De oude herder springt erbij, tussen ons in past nog net een beetje zuurstof. Nergens daal ik zo diep af in dromen als onder dat donkerbruine eikenhout. In de nacht kan ik vervolgens alles. Maar… Lees verder Bedstee

Je klonk als een walvis, diep onder water, aan wie verteld was dat er geen golven meer kwamen maar alleen nog droogte, vanaf nu. De woorden bleven hangen, ik hoorde alleen een aaa, een aaaal, een aaaaals. Het was een als/dan situatie, zoveel begreep ik er wel uit. En… Lees verder Een boot

Ze loopt met ingehouden enthousiasme, zoals altijd. Vandaag heeft ze haar man naar het ziekenhuis gebracht, wat ze ziet is dat het maar goed is dat hij nu gevallen is en niet vorige week, want toen was het toch wat minder goed uitgekomen. Wat haar beweegt is realisme, liefde,… Lees verder Stofzuiger